Raido:

Koło, podróż. Rytm, ruch, podróż, komunikacja, taniec, entuzjazm. Symbol koła, cykliczności zdarzeń. Nic nie stoi  w miejscu. Runa Raidho jest runą, która zachęca do działania. Przesłaniem tej runy jest, miej kontrolę nad własnym życiem i ty nadawaj mu rytm. W układach wróżebnych oznacza podróż, przeprowadzkę lub zmianę warunków życia. Przepowiada nadchodzące zmiany. Pomyślny bieg wydarzeń. Pojawienie się tej runy oznacza właściwą drogę, musisz tylko znaleźć właściwy rytm. Może oznaczać transport, środki masowego przekazu, internet.
W sferze uczuć zapowiada rozwijający się romans. W pozycji odwróconej zapowiada złe wiadomości. Niekorzystne zmiany, nieudana podroż. Zamieszanie, zbytnia pedanteria, nieodpowiedni moment. W pytaniach o uczucia oznacza skłonność do romansów, niestałość w uczuciach, zerwanie związku.

Cykl – wieczór
Kolor – jaskrawoczerwony
Drzewo-  dąb
6 kwietnia – 20 kwietnia
Polaryzacja - męska

Zastosowanie

Przynosi szczęście i ochronę w podróży (księżyc przybierający)
Usuwa wewnętrzne blokady, uroki, pech (księżyc odbierający)
Pomaga przy bezsenności.
Na uporządkowanie spraw.
Pomaga wyrobić punktualność.
Wskazana dla bałaganiarzy.

Zdrowie

Pomaga schudnąć. (Księżyc odbierający)
Reguluje przemianę materii.
Łagodzi schorzenia narządów ruchu.
Łagodzi bóle stóp.
Reguluje pracę jelit.
Reguluje ciśnienie.
Przy problemach z krążeniem.

Runa Isa,runa ta pokazuje osobę nieustępliwą, która może być skostniała, ale także niezależna. Jest rzymską jedynką, jednoską i angielskim „I” =JA.
   Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie.
  W staroangielskim "ís" oznacza "lód". Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa".
Mity germańskie głoszą, że wszechświat powstał z dwóch pramaterii ognia i lodu. W normalnych warunkach oba żywioły powinny być zrównoważone. W chłodzie lodu zwalnia przemiana materii, wygasa energia życia. Lód runy Isa jest koncentracją na własnym ego, kontemplacją jego krystalicznej struktury.
  Będąc w izolacji, stanie wychłodzenia, nie trać z oczu otoczenia, ponieważ żyjesz w okresie poprzedzającym przemianę. Pamiętaj, że mur chroniący twoje ego z czasem musisz zburzyć, by móc przejść do kolejnego etapu rozwoju.
  Jako talizman pozwala „zatrzymać się”, by móc się zastanowić nad sobą, pomaga także rozwinąć moce telepatyczne i przebić się przez płaszczyzny kosmiczne za pomocą środków szamańskich

Spotykane nazwy : Isa, is, iz, eisaz, eisas
Odpowiadajaca jej litera: I
Należy do dziedziny lub inaczej mówiąc domu, czy ósemki Hagala
Energetycznie znajduje się w kręgu Wody.
Runa w pozycji normalnej:
Ogarnęła cię zima.
Wydajesz się zamarznięty w lodzie i nie możesz się poruszyć.
Mało prawdopodobne jest iż zrealizujesz obecnie swe plany.
Chłodny wicher dosięga cię nad lodowym potokiem dawnych nawyków i zwyczajów.
Spróbuj odkryć czym jest czym jest to co skrywasz, a co zapobiega nadejściu wiosny.
Odkryj blokady i przeszkody.
Zrzuć je z siebie, a rozpocznie się odwilż.
Może się też tak dziać z powodu twojego braku kontroli nad sytuacją i stanem powodującym zimę.
W tym wypadku pamiętaj iż to naturalny cykl - wzajemny zwiazek Ziemi i Nieba; po jesieni nadchodzi zima, lecz po zimie zawsze nadchodzi wiosna.
Oczekuj oznak nadchodzenia wiosny.

Tej runy nie da się odwrócić.

Runa Isa to pierwotny lód, kra lub lodowiec, który wypływa z źródła w Niflheimr.
To runa żywiołu (związana z lodem).
W tej postaci też może być stosowana obok wszystkich innych run.
Odnosi się do lodowych olbrzymów - Hrimthursar i mądrością wieku.

Pochodzenie run
Najprawdopodobniej alfabet ten został zapożyczony od ludów północnej Italii. Runy starszego Futharku odpowiadają zarówno graficznie jak i fonetycznie odpowiednim literom alfabetu greckiego będącego przodkiem wszystkich alfabetów europejskich, a zarazem najwcześniejszym alfabetem uwzględniającym samogłoski. Jednak w porównaniu z okrągłym kształtem liter alfabetu greckiego kształt run starszego Futharku jest kanciasty. Także kolejność liter greckich i run starszego Futharku jest inna.
Alfabet Etruski ma podobnie jak i inne spore podobieństwo do liter runicznych, jednakże Etrulia została zajęta przez Rzymian i jej alfabet był stopniowo wypierany przez alfabet łaciński, aczkolwiek na jego bazie i adaptacji oparły swoje alfabety ludy z okolic Alp. Alfabet ten jest najbliższy runom, ale zaledwie 10 z 24 znaków ma zbliżony do nich kształt i dźwięki (chciałoby się zapytać, a co z resztą - 14 znaków?) - i to biorąc pod uwagę wszystkie znane jego wersje.

Runy były używane do zapisu krótkich inskrypcji w drewnie, metalu czy na kamieniach, np. słynne kamienie runiczne. Kształt liter tego alfabetu ułatwiał zapis na takich powierzchniach.
Choć runy są prawdopodobnie nieco starsze, najstarsze znane zapisy runiczne pochodzą z 200 r. Są one zresztą bardzo krótkie i trudne do przetłumaczenia. Do ok. 650 r. stosowano tzw. starszy Futhark. Później alfabet runiczny zaczął się różnicować. Runami zapisywano głównie języki germańskie, choć odnaleziono kilka zapisów w łacinie. Przestano ich używać około roku 1000, poza jedynie Skandynawią, gdzie przetrwały jeszcze kilka wieków. Ale i tam wyparł je wreszcie alfabet łaciński.
 

Znaczenie run

Runy miały znaczenie. Nie służyły jedynie jako alfabet, ale także w celach magicznych - świadczą o tym przekazy od Havamal, a dokładnie jej fragmentu zwanego "Pieśnią Odyna o runach", przez "Pieśń o Sygrdrifie", po "Sagę o Egilu".
Co do dokładnego ich znaczenia, pewności nie ma i zapewne nie będzie jej nigdy. Można domyślać się go, wyciągając wnioski z nazw run, każdą nazywano innym, posiadającym znaczenie słowem, na przykład feoh - bydło, uruz - tur, thurisaz - cierń, ansuz - usta, itd. Czytając i interpretując pieśni przypisane do każdego ze znaków (np. feoh - "pomoże w troskach, kłótniach i wszelkich chorobach", uruz - "ludzie potrzebują, gdy chcą jako uzdrowiciele działać", thurisaz - "przydatna, gdy zajdzie konieczność omamienia nieprzyjaciół", ansuz zaś sprawia, że "spadają z nóg kajdany i z rąk więzy", etc.), oraz po prostu wyciągając wnioski z pozycji danej runy w futharku, jak większość systemów mantycznych opartych na ułożonych w pewnej kolejności symbolach, i ten obrazuje drogę człowieka oraz jej ewentualnych związków z kultem poszczególnych Bogów - pierwszą ósemkę uważa się za poświęconą Freyowi, gdyż zaczyna się od runy feoh. Drugą Heimdallowi, gdyż zaczyna się od hagalaz. Trzecią zaś Tyrowi, gdyż rozpoczyna ją tiwaz.
Współczesne znaczenia run, takie jak promowane przez dzisiejszych okultystów, nie mają żadnego pokrycia ani historycznego, ani naukowego. 



Kamienie runiczne
Kamienie runiczne powstawały głównie w latach 200–1100. Runy były używane także w późniejszych czasach w niektórych odizolowanych rejonach Szwecji i Norwegii, ale kamienie runiczne przestano w zasadzie rytować przed rokiem 1100. Kamienie runiczne zachowały się w całym obszarze kultury nordyckiej – w Szwecji, Norwegii i Danii oraz w rejonach o znaczącym wpływie tej kultury.

Najbardziej aktywny okres i obszar tworzenia kamieni runicznych to druga połowa XI wieku w okolicach jeziora Melar. Zbiega się to z chrystianizacją tych terenów. Sam fakt rytowania kamieni runicznych w danym grodzie był oznaką, że prawdopodobnie osiedleni tam byli chrześcijanie. Wraz z nastaniem chrześcijaństwa ludzie przestali chować swoich zmarłych na starych cmentarzyskach, które wcześniej były istotnym elementem okazywania mocy i związków z lokalną społecznością. Możliwe, że kamienie runiczne w okresie przejściowym służyły jako forma wyrażania tych kulturowych znaków, ponieważ nowe cmentarze ze względu na swoją świeżość jeszcze nie nabrały istotnego znaczenia.








Większość szwedzkich zabytków piśmiennictwa z czasów przedhistorycznych to wyryte w kamieniu napisy runiczne. Większość z kamieni było wzniesionych, aby upamiętnić jakąś faktycznie istniejącą osobę. Napisy na kamieniach upamiętniają głównie jakąś osobę lub wydarzenie. Napisy runiczne mają też niekiedy charakter magiczny. Przykładowo włócznia mogła mieć napisane swoje imię lub oznaczającą coś potężnego runę. Ważnym ciągiem runów jest napis futhark, który często był używany jako zaklęcie. Powraca też fraza Tyd du runorna (Zinterpretuj runy), co oznacza, że nie wszyscy byli obdarzeni ich znajomością.
Aety
Runy podzielone zostały tradycyjnie na trzy Aety po osiem znaków.
Pierwszy aet bywa nazywany również aetem Freya lub Freyi, w zależności od upodobania autora. Nazwa wzięła się od rozpoczynającej go Runy - Fehu, wiązanej z tymi Bogami. Runy pierwszego Aetu: Fehu, Uruz, Thurisaz, Ansuz, Raido, Kenaz, Gebo, Wunjo.

Drugi Aet rozpoczyna Runa Hagalaz, w zależności od interpretacji jaką poszczególni autorzy nadają tej runie bywa on nazywany Aetem Hel lub Heimalla. Runy drugiego Aetu: Hagalaz, Naudhiz, Isa, Jera, Eihwaz, Pertho, Algiz, Sowelu.

Trzeci Aet jest określany jako Aet Tyra, ze względu na to iż ten właśnie Bóg jest wiązany z runą Tiwaz, rozpoczynającą ten Aet. W jego skład wchodzą: Berkana, Ehwaz, Mannaz, Laguz, Ingwaz, Dagaz, Othala.


Wreszcie niektóre kamienie runiczne stanowią prawdziwą zagadkę, której nie jesteśmy w stanie dziś rozwikłać. Bez wątpienia najbardziej znanym przypadkiem tego typu jest kamień Rökstenen w Östergötland – najdłuższy na świecie napis runiczny.
Runa Raido jest manifestacją rytmu i kosmicznej równowagi, wyznaczanej cyklicznym ruchem wschodów i zachodów słońca oraz zmianami pór roku. Staroangielskie słowo rád oznacza "jazdę, podróż". Zarówno staroislandzkie reidh jak i stronorweskie raeidh oznacza dokładnie to samo. Wszystkie trzy pochodzą z pragermańskiego raidho. Dźwiękiem łączonym z raidho była litera r.

Runa Ansuz jest Runą ludzkości, obrazuje dwa z trzech z darów jaki otrzymali od bogów praludzie - duchowość i twórczą inspirację. jest też uznawana za Runę Odyna i w samej jej nazwie już istnieje formuła "Boga". Jest również uznawana za runę związaną z komunikacją. W kształcie tej runy niektórzy upatrują postać człowieka w płaszczu targanym wiatrem - wędrowca - właśnie na kształt Odyna.
Nazwa runy ós była przedmiotem dyskusji przez lata. Staroislandzki poemat używa nazwy áss, "bóg, jeden z Aesirów" a jego wersety odnoszą się do Odyna. Staronorweski poemat daje runie nazwę óss, "ujście rzeki". Gotycka litera jej odpowiadająca to aza, co prawdopodobnie pochodzi od Gotyckiego ansus, "bóg". Warto zwrócić uwagę iż poemat jest Staroangielski a więc źródłowo w zasadzie odnoszący się do Futhorcu Anglo-Saskiego a nie Futharku Starszego a mimo to nadal mowa w nim jest o Bogu a nie o rzece. Dźwiękiem odpowiadającym tej runie było a, jak w Germańskiej wymowie słowa Bach.

Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie. W staroangielskim "ís" oznacza "lód".
Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa". Fonetycznie jest to zgłoska "i", wymawiana na kształt angielskiego długiego "e", jak w wyrazie "see", aczkolwiek w młodszym Futharku mogła pełnić zarówno rolę zgłoski "e" jak i "j" (jak w niemieckim wyrazie "ja").

Runa Ehwaz. Nie na darmo runa ta nosi nazwę "konia" - ma bowiem w swym znaczeniu zarówno aspekt mądrości wiązanej z tym zwierzęciem, jak i zaufania oraz pomocy. Pamiętać należy iż koń w tamtych czasach był zwierzęciem towarzyszącym człowiekowi w niemal nieodłączny sposób - częstokroć zależała od niego możliwość przeżycia. Staroangielskie słowo Eh oznaczało konia, runa ta nie występuje w Młodszym Futharku, niemniej gotycka litera eyz może odnosić się do pragermańskiego słowa ehwaz - również oznaczającego konia. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "e".

Olka- 3 pkt. Bardzo dużo napisałaś, a należało wybrać JEDNĄ runę.
Hanna- 4 pkt.

Krzysiek- w ostatnim terminie! Zaliczone, 4 punkty!