Historia Hogwartu


Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwartu była założona 1000 lat temu w XI wieku (w roku 992). Założyło ja czterech wielkich czarodziejów tamtych czasów: Godryka Gryffindora, Helga Hufflepuff, Rovera Ravenclaw i Salazar Slytherin. Szkoła wybudowano na wzniesieniu skalnym otoczonym z jednej strony Czarnym Jeziorem, a z drugiej strony lasem zwanym Zakazanym.Hogwart jest szkoła, do której trafić mogą osoby przejawiające magiczne zdolności, i które ukończyły szkolenie w zakresie podstawowym. Hogwartu zastępuje naukę w college�u. Do Hogwartu trafia sie w wieku lat jedenastu, nauka trwa siedem lat. W trakcie edukacji przechodzi sie dwa ważne testy: Sumy (standardowe umiejętności magiczne), pisane w piątej klasie, sprawdzające wiedze ucznia, oraz OWuTeM-y (okropnie wyczerpujące testy magiczne) � najważniejsze egzaminy, porównywalne do matury. Hogwartu jest placówka koedukacyjna. Uczęszczać do niego mogą zarówno dzieci czarodziejów, jak i dzieci mugoli mające hoc krople krwi czarodziejów przez co wykazujące odpowiednie predyspozycje.Po nazwiskach założycieli nazwy noszą Hogwarcie domy (patrz: Gryffindora, Hufflepuff, Ravenclaw, Slytherin). Początkowo założyciele samodzielnie wybierali osoby, które godne SA studiowania magii. Po pewnym czasie Slytherin zażądał, aby nauczać tylko osoby czystej krwi, jednak nie zdołał przekonać innych, wiec opuścił zamek. Wokół tego wydarzenia narosła legenda o Komnacie Tajemnic. Szkole wielokrotnie przeszukiwano w celu odnalezienia owej komnaty, jednakże teoria jej istnienia nie została potwierdzona. Dopiero w II tomie przygód Hardego Pottera zostało potwierdzone to, co tak długo skrywano. Komnatę ta zamieszkiwał ogromny waz - bazyliszek, którego bezpośrednie spojrzenie było śmiertelne. Mógł ja otworzyć jedynie prawowity dziedzic Slytherin. Po śmierci założycieli ich dzieło zostało kontynuowane. Godryka Gryffindora pozostawił Tiarę Przydziału, dokonująca selekcji uczniów do poszczególnych domów.Aby należeć do Gryffindora musisz mięć czyste serce , być zdolnym i uczciwym. Oto ssawo Tiary Przydziału na temat Gryffindora: "Może w Gryffindorze, gdzie kwitnie męstwa cnota, gdzie króluje odwaga i do wyczynów ochota."
Aby należeć do Ravenclaw musisz umieć skupić sie na nauce, być pomysłowym i posiadać dużo wiedzy. Oto słowa Tiary Przydziału: "A może w Ravenclowie zamieszkać wam wypadnie, tam plonie lampa wiedzy, tam mędrcem będziesz snadnie."
Natomiast by znalesc się w Hufflepuff trzeba być wyrozumiałym, lojalnym, prawdomównym i odważnym. Tiara Przydziału mówi tak: "A może w Hufflepuffie, gdzie sami prawi mieszkaja, gdzie wierni i sprawiedliwi Hogwartu szkoły SA chwała."
Lecz gdy do Slytherin chcesz należeć to musisz być przebiegłym i silnym (przypomnę, ze Slytherin przyjmuje tylko młodych czarodziejów czystej krwi tzn., ze ich rodzice nie SA jugolami*)słowa Tiary Przydziału: "A jeżeli chcecie zdobyć druhów gotowych na wiele, to czeka was Slytherin, gdzie cenią sobie fortele."

@P.Binns: Drodzy uczniowie proszę was byście napisali wypracowanie na temat średniowiecza....nie mniej niż dwa akapity..daję wam na to 4 dni. Powodzenia.

Średniowiecze jest epoką obejmującą aż 1000 lat (od V do XV wieku), przez co bardzo zróżnicowaną. Jest to okres bardzo długi, w którym wiele się działo. Średniowiecze zasadniczo wpłynęło na późniejszą literaturę, kształtując swoistą i typową dla swojej epoki duchowość, mogąc poszczycić się osiągnięciami w zakresie nauki i sztuki.
   
W Średniowieczu z jednej strony silne były dążenia unifikacyjne, jednoczące chrześcijańską kulturę. Z drugiej daje się zauważyć tendencje odśrodkowe, różnicujące poszczególne państwa narodowe, regiony, dzielnice. Wieki średnie to czas rozłamów wewnątrz Kościoła (zwłaszcza schizmy wschodniej). To czas rozwoju gospodarki rolniczej i dość powolnego postępu cywilizacyjnego. Oczywiście, nie była to epoka pozbawiona innowacji– wymyślono m.in. młyn wodny, pług z kołami, pod koniec epoki wynaleziono druk. To czas wielkich plag i epidemii, powszechnej śmierci i osobliwej nią fascynacji. Stąd też w literaturze powszechne były motywy d macabre, ascezy oraz motywy pasyjne związane nie tylko z pobudkami czysto religijnymi, ale również z aktualnymi warunkami społeczno-politycznymi, głodem, ubóstwem, epidemiami.
   Średniowiecze to czas rozwoju szkół i uniwersytetów. System szkolny, który powstał w czasach Karola Wielkiego, nie był co prawda powszechny, ale pozwalał zdobywać wiedzę przynajmniej dzieciom lepiej urodzonych. Edukacja początkowa obejmowała czytanie i pisanie po łacinie, liczenie, katechezę i śpiew i była prowadzona w szkołach parafialnych.
   W większych miastach na podobieństwo rzemieślniczych cechów powstawały związki (korporacje) mistrzów i uczniów, które dały początek szkołom wyższym, które nazywano początkowo studium generale, a potem universitas. Uniwersytety posiadały pewnego rodzaju autonomię, np. wyłączne prawo nadawania stopni naukowych i nauczania w całym świecie chrześcijańskim. Dysponowały także niezależnością prawną od władz miejskich. W XII-XIII wieku powstała większość najsławniejszych uniwersytetów europejskich:

    * Uniwersytet Boloński
    * Uniwersytet Paryski
    * Uniwersytet Oksfordzki
    * Uniwersytet w Cambridge
    * Uniwersytet Padewski


W XIV wieku:

    * Uniwersytet w Rzymie (1303)
    * Uniwersytet we Florencji (1321)
    * Uniwersytet w Pizie (1343)
    * Uniwersytet w Pradze (Uniwersytet Karola)
    * Uniwersytet w Krakowie (Uniwersytet Jagielloński) (1364)


Aby móc studiować wybraną przez siebie naukę, należało najpierw studiować przez trzy lata artes liberales (sztuki wyzwolone), czyli nauki przeznaczone tylko dla ludzi wolnych (a nie niewolników). Artes liberales tworzyły nauki stanowiące trivium i quatrivium – gramatyka, retoryka, logika, arytmetyka, muzyka, astronomia, geometria.

Na uniwersytetach istniały cztery wydziały – sztuk wyzwolonych (czyli artes liberales), teologii, medycyny oraz prawa.

   Wiek XIII jest okresem wielkiego rozkwitu i szczytem kultury Średniowiecznej. Okres ten nazywany jest czasem tzw. protorenesansem. W tym czasie odkryte zostają pisma Arystotelesa oraz dzieła filozofów arabskich oraz żydowskich. Uniwersytety powstają ze szkół przykatedralnych. Pierwszy uniwersytet powstał ok. 1200 roku w Bolonii – wykładano na nim tylko prawo. Jako drugi założono uniwersytet w Paryżu, gdzie wykładano tylko filozofię i teologię. Jako trzeci powstał uniwersytet oxfordzki. Od XIII wieku na uniwersytetach zaczęło się koncentrować życie kulturowe i społeczne.
  Wspólnym językiem średniowiecza była łacina, dopiero po jakimś czasie zaczęła wykształcać się twórczość piśmienna w językach narodowych. Dlatego mówimy o dwujęzyczności literatury średniowiecza.
   

Rola książki w średniowieczu

Wspólnym językiem średniowiecza była łacina, dopiero po jakimś czasie zaczęła wykształcać się twórczość piśmienna w językach narodowych. Dlatego mówimy o dwujęzyczności literatury średniowiecza. W Polsce pierwsze utwory napisane w całości po polsku zaczęły powstawać w XIV wieku (patrz: Zabytki języka polskiego). Język średniowiecznych zabytków literatury polskiej ujawnia proces kształtowania się polszczyzny wyłaniającej się z dialektów – początkowo różnice dialektalne były spore, z czasem ukształtował się polski język ogólny, literacki.



Książki w średniowieczu nie były dostępne szerszemu gronu. Początkowo wszystkie były pisane ręcznie – na pergaminie lub papierze, który pojawił się w Europie około drugiej połowy XII wieku, a rozpowszechnił się zwłaszcza w XIV stuleciu. Spisywano je głównie w klasztornych skryptoriach, z czasem powstały w miastach warsztaty kopistów, którzy specjalizowali się w przepisywaniu ksiąg. Uniwersytety i kancelarie dworskie także posiadały własnych kopistów.

Do książki odnoszono się w średniowieczu z ogromną czcią, a kopiowanie tekstów rękopiśmiennych traktowano jak zaszczyt. Książki były niejednokrotnie bardzo bogato, pięknie zdobione. Pojawiały się w nich miniatury, inicjały, bordiury, strony pokrywano ozdobami roślinnymi, motywami zwierzęcymi lub małymi kompozycjami. Powstawały jednak także książki zwyklejsze, codziennego użytku, przede wszystkim modlitewniki.

Od XIV wieku możemy zaobserwować rozpowszechnianie się książki w warstwach społecznych innych niż kler. Ci nowi czytelnicy, należący do szlachty, mieszczan, kupców czy urzędników, nie używali oczywiście łaciny w życiu codziennym. Potrzebowali książek fachowych, ale także tych, które umilały im wypoczynek i budziły wyobraźnię. Wpłynęło to na rozwój literatury w językach narodowych.

Przełomem w rozwoju średniowiecznej książki było wynalezienie druku. Dokonał tego Johann Gutenberg, który w 1455 roku wydrukował pierwszą książkę, Biblię – arcydzieło sztuki typograficznej. W 1457 r. wydał Psałterz moguncki.

Warto także zwrócić uwagę na rozwój średniowiecznych bibliotek. Ich powstanie można datować aż na V i VI wiek. Biblioteki średniowieczne powstawały (zwłaszcza na początku) przy zakonach klasztornych, a ich organizację określała reguła zakonna (np. reguła św. Benedykta).

@P.Binns:Bardzo dobrze Ronaldzie....za swoją pracę otrzymujesz 4 pkt. na 5 możliwych. Gratulację i oby tak dalej.

Ostatnio edytowany przez Ron (2012-02-10 15:35:12)

Sredniowiecze bylo okresem czystym od tych idiotyzmow, dopiero wejscie w okres tzw. 'Oswiecenia' zapoczatkowal ten proceder na niesamowita skale.

Ustawodawstwo prawne takze zostalo zmienione, aby UMOZLIWIC palenie czarwonic, co pod wzgledem prawnym bylo NIEMOZLIWE z wsredniowieczu: "Do polowań na czarownice powołany został cały system prokuratorsko–śledczy oraz lekarski (uznano, iż lekarze potrafią odróżnić sprawy diabelskie od defektów somatycznych). Przyznanie się do winy było koronnym dowodem".

Autor zas traktatu 'Mlot na czarownice' to przecietny zlodziej, poprzez swoje zamilowanie do palenia ludzi SKONFLIKTOWNAY z miejscowymi wladzami swieckimi i katolickimi (pochodzil spod Strasburga) - ba biskub diecezji Brixen, Georg Golser, przepedzil szubrawca ze swojego kwadratu.

Pogonion ze swojej ojczyzny szukal oszolomow napalonych na stosy, osiadl w Czechach i na Slowacji, gdzie pozniej zmarl.

Czarownice

Mimo pobożności panującej w średniowieczu, bywali także ludzie, którzy uprawiali czary i magię. Nie było to tworem średniowiecza, bowiem magia interesowała ludzi już w czasach starożytnych.

W XII wieku rozpoczęto walki z tak zwanymi czarownicami - osobami podejrzewanymi o uprawianie magii. W świetle prawa były to osoby chore na umyśle lub oszustki. Palono je na stosie i skazywano na wygnanie, jednak liczba czarownic nie zmniejszyła się - wręcz przeciwnie. Wierzono, że czarownice potrafią spowodować psucie się jedzenia, przyczyniały się do zabójstw dzieci, z których później podobno sporządzały eliksiry...Właśnie przez to czarownice były obwiniane za całe zło, które istnieje na świecie.

Kobieta pochodzenia szlacheckiego nigdy nie była obwiniana o uprawianie magii - oskarżano o to tylko proste kobiety miejskie i wiejskie. Wyrok wydawał wójt i siedmiu przysięgłych. Osoba, która oskarżała kogoś o czary i obiecywała dowieźć tego, w celu nie wywiązania się z obietnicy - wydawała na siebie wyrok.By sprawdzić, czy dana kobieta, bądź mężczyzna ma do czynienia z czarami poddawano ich próbom:

Próba łez - uważano, iż czarownice nie płaczą. Sędzia zaklinał oskarżonego na łzy Jezusa, który za zbawienie wylewał je na krzyżu. Jeśli osoba zaczynała płakać - była niewinna, winna zaś - nie uroniła żadnej łzy.

Próba ogniowa- nieczęsto stosowana, niewinna osoba miała przenieść bez obrażeń przedmiot z gorącego żelaza

Próba wodna- kobiety zawiązane wrzucano do wody. Jeżeli związana pływała była czarownicą (często osoba niewinna uważana była po tej próbie za czarownicę - kobiety w średniowieczu nosiły ubrania z tkanin, które pozwalały jej przez jakiś czas utrzymać się na wodzie, było to najprawdopodobniej spowodowane ilością i grubością owych tkanin)

Próba wagowa - lekkie kobiety uważano za czarownice

Próba szpilkowa - usuwano z ciała czarownicy wszelki zarost. Wierzono bowiem, że jeśli czarownica pozbędzie się włosów, diabeł przestanie mieć nad nią moc. Szukano wtedy znamienia, wkłuwając w nie szpilkę.

W Polsce wierzono, że czarownice latają na miotłach, smarując się uprzednio tłuszczem dziecięcym i specjalnymi eliksirami.

Tortury

By osoba oskarżona przyznała się do winy, często trzeba było wymusić to siłą. Służyły do tego przeróżne maszyny. Powstawało ich bardzo dużo - maszyny do tortur stały się bowiem bardzo popularne.Same tortury podzielone były na kilka etapów. Każdy mógł być urozmaicany na dowolne wręcz sposoby.

Na początku trzeba było uwięzić podejrzanego. Oskarżonych umieszczano pod budynkami, w piwnicach, bądz specjalnych pomieszczeniach do tego przeznaczonych. Więźnia krępowano oraz przywiązywano za ręce i nogi, by oniemożliwić mu ucieczkę. By jeszcze skuteczniej zapobiec ucieczce, zakówano w tak zwane dyby. Człowiek spoczywał wtedy w pozycji niezbyt wygodnej, na dodatek był na okrągło okładany i torturowany. Często przywiązywano oskarżonych za nogi i ręce do sufitu.

Tortury stosowane w Polsce:

-zaśrubowanie kciuków - używano do tego specjalnej maszyny, która uniemożliwiała ruch kciuków

-sznurowanie ramion - używano do tego lin, którymi obwiązywano podejrzanego, po czym kilka osób rozciągało je

-"hiszpańskie buty" - nazwano tak dwie żelazne płyty przypominające rozcięte cholewy buta. Zakładano je na łydki i zaśrubowywano.

Tortury stosowano tylko na chłopach lub mieszczanach, szlachcić nie mógł zostać im poddany. Zabraniało się również stosowania tego rodzaju kar na dzieciach poniżej czternastego roku życia i osób starszych - powyżej sześćdziesiątego roku życia. Duchowni również nie mogli podlegać torturom.

Na ogół zaczynano torturować więźnia przed godziną dwunastą, nie dając mu uprzednio nic do jedzenia. Trwały one od kilkunastu minut, do kilku godzin, a odbywały się w miejscach, z których wrzaski i krzyki torturowanego nie miały szans przedostania się na zewnątrz. Wykonywaniem tortur zajmował się kat.

Gdy tortury w Polsce zostały zniesione, wprowadzono jeszcze gorsze rodzaje kar, jak na przykład gruchotanie rąk, nóg, obcinanie uszu lub wyrywanie języka, które z czasem również przestały być stosowane. Nastąpił czas wypalania na twarzy znaków,

Kar było bardzo dużo - od obcinania palców, do miażdżenia kołem. Wiele wyroków wykonywano pod pręgieżem. Popularną karą była kara śmierci poprzez powieszenie, utopienie, palenie żywcem, poćwiartowanie, obcinanie głowy, wbijania na pal czy też zakopywanie żywcem - stosowano bardzo wiele sposobów.Egzekucje były wykonywane publicznie, na oczach ludzi, którzy z wielką ciekawością przychodzili oglądać te widowiska. Palenie czarownic stało się natomiast jedną z wielu atrakcji jarmarków.

Palenie czarownic – ulubiony sport średniowiecznego świata katolickiego oraz protestanckiego. Gra polega na znalezieniu, osądzeniu i na końcu – spaleniu czarownicy. W grze mogą brać udział:
wieśniacy i czarownica.
Brygada Świętej Inkwizycji i czarownica, ew. heretyk.
  O co i kogo oskarżano zwykle o czary? Przede wszystkim były to kobiety. Często stare, samotne i zdziwaczałe, zajmujące się zielarstwem lub leczeniem. W tym wypadku niezwykle łatwo było oskarżyć o rzucanie uroków, trucie lub sprowadzanie chorób. Jednak histeria poszukiwania czarownic ogarniała również całe miasta. Szczególnie silne psychozy rodziły się w klasztorach. Młode kobiety pozbawiano kontaktów z bliskimi. poddawano morderczej dyscyplinie, często poniżano i upokarzano, pozbawiano możliwości seksualnego spełnienia. O tym, jak ciężkie było klasztorne życie może świadczyć fakt, iż średnia życia zakonnicy sięgała zaledwie 10 lat (od momentu trafienia do klasztoru)! Rodziło to histerie i frustracje, czasami przybierające kształt opętania, a co za tym idzie oskarżeń o uprawianie czarnej magii i konszachty z szatanem. W 1619 roku histeria taka ogarnęła klasztor urszulanek w mieście Aix, od 1632 roku trwały procesy przeciw  opętanym zakonnicom i księżom z Loudun, w 1647 roku zapłonęły ostatnie stosy w sprawie konszachtów z diabłem mniszek i księży z Louviers.  Oskarżenie o czary stawało się łatwym orężem w walce pomiędzy bogatymi i biednymi. Cóż było prostszego, niż zarzucić kontakty z diabelskimi mocami dobrze prosperującej i pracowitej gospodyni? Czyż jej powodzenie nie mogło wynikać z tego, że sprzyjał jej diabeł? A nieszczęścia (zwykle urojone np. odebranie mleka krowom, sprowadzanie gradu itp.) dotykające jej sąsiadek? Czyż nie wynikały ze złośliwej ingerencji tegoż samego diabła? Jak zwykle w małych środowiskach wchodziły w grę różne motywy ambicjonalne, czasami zazdrość o mężczyzn. Jednym z najgłośniejszych i wielokrotnie opisywanych procesów o czarostwo był proces w amerykańskiej wiosce Salem, trwający od lutego 1692 roku do stycznia 1693 roku (polowanie zostało przerwane dopiero dzięki osobistej interwencji gubernatora). W trwającej prawie rok nagonce w Salem, jak w lustrze odbijają się wszystkie motywy oskarżycieli, lęki i spirala wzajemnych oskarżeń (torturowano jedną osobę, ta wskazywała swoich wrogów, oni z kolei następne osoby). Jednak Ameryka Północna była w zasadzie krajem nie poddającym się psychozie. Na całym tym wielkim kontynencie skazano zaledwie 14 osób (nie licząc zgładzonych w Salem). Nie ma ty więc porównania z dziesiątkami tysięcy zamęczonych we Francji, Niemczech i Niderlandach.
Wobec oskarżonych o czarostwo powszechne stosowano tzw. "sądy boże", do których należała osławiona próba pławienia. Ponieważ wierzono, że czarownica nie może utonąć, więc oskarżoną kobietę wiązano w tzw. "kozła" (lewa ręka z prawą nogą, prawa ręka z lewą nogą) i opuszczano do wody. Jeśli utrzymywała się na wodzie było to dowodem na to, że chroni ją szatan. Niestety pławiona kobieta często na wodzie się właśnie utrzymywała i nie wynikało to bynajmniej z nadnaturalnych mocy, przekazanych jej przez szatana. Po pierwsze sam sposób wiązania układał ciało w "łódeczkę", po drugie ówczesne kobiety ubierały się zwykle w obszerne spódnice i bluzki, które przez długi czas mogły pomóc w utrzymaniu się na powierzchni. A to było już wyraźnym świadectwem  diabelskiej współpracy i zachętą do kontynuowania dochodzenia (przełom w traktowaniu pławienia jako poważnego świadectwa nastąpił dopiero w 1593 roku, po opublikowaniu pracy profesorów uniwersytetu w Lejdzie, którzy wykazali niedorzeczność tej próby, posiłkując się argumentami z zakresu fizyki i anatomii, ale również teologii). Po oskarżeniu o konszachty z diabłem lub rzucanie uroków kobieta była więziona i przygotowywana do prób mających na celu stwierdzenie, czy jest czarownicą. Ponieważ powszechnie wierzono, że wiedźmy czerpią moc z ziemi, a więc oskarżoną unieruchamiano w dybach, mających uniemożliwić jej kontakt z podłożem. Już samo przebywanie w takich warunkach było torturą. W więzieniu kobieta czekała na sprowadzanego z najbliższego miasta mistrza - czyli wykwalifikowanego kata. Na początek rozbierano ją do naga i golono włosy na całym ciele (aby diabeł nie mógł się wśród nich schować). Jeżeli kobieta miała na ciele pieprzyki lub znamiona, to przebijano je długimi igłami, gdyż wierzono, że również tam może się ukryć nieczysta siła. Do zeznań zmusić miały tortury. Zazwyczaj kat na początku opisywał działanie narzędzi i prezentował je oskarżonej. Często już to koszmarne widowisko wystarczało, by kobieta przyznała się do wszystkiego co jej zarzucano i oskarżała następne osoby. Jeśli jednak uwięziona zachowywała się odważnie, to poddawano  ją torturom.
Karą za udowodnienie konszachtów z diabłem była, oczywiście śmierć. Rzadko kiedy udawało się podsądnej wyjść z takiej opresji, często nie pomagali nawet ani możni protektorzy ani bogactwo. Śmierć zadawano przez spalenie na stosie lub powieszenie (w Ameryce). Palenie na stosie mogło jednak przybrać różne formy. Najstraszniejszą z nich niewątpliwie było tzw. palenie na "wolnym ogniu". Oskarżoną przywiązywano do pala na dość długim łańcuchu, a wkoło ustawiano stos. Kobieta mogła uciekać przed ogniem i szamotać się, co znacząco wydłużało czas męki, a zebranym gapiom (tortury i egzekucje pełniły rolę spektakli teatralnych) dostarczało dodatkowych wrażeń.
Wbrew rozpowszechnionym poglądom, spopularyzowanym przez brukową literaturę czy kino, to nie inkwizytorzy uczestniczyli w polowaniach na czarownice i ich sądzeniu. Na terenie Niemiec, Anglii, Szkocji i Francji powstała wręcz profesja łowcy czarownic. Często byli to ludzie wykształceni, dysponujący sporymi koneksjami oraz gromadą podległych im, zbrojnych sług. Nicolas Remy, jeden z łowców, podaje że sam skazał na spalenie przeszło osiemset osób, a drugie tyle oskarżonych zdołało uciec przed jego pachołkami. Prześladowania czarownic zdarzały się jeszcze w XX wieku, zwłaszcza na terenie małych, wiejskich społeczności. Do tej pory trafia się, że sąsiedzi twierdzą o kimś, że posiada nadnaturalne moce, ma "złe oko" lub rzuca uroki. W Stanach Zjednoczonych i na zachodzie Europy funkcjonują stowarzyszenia czarownic i czarowników, a na terenia Karaibów i Afryki wiara w siły nadprzyrodzone i skuteczność zaklęć jest powszechna. Zaobserwować to można np. w czasie meczów piłkarskich. Nie ma chyba żadnej szanującej się drużyny z Czarnego Lądu, która nie miałaby w ekipie czarowników, wyspecjalizowanych we  wspieraniu swych zawodników i rzucaniu uroków przeszkadzających rywalom. Ale, patrząc na to z perspektywy dziejów, można powiedzieć, że wiara w czary przybrała formę mniej lub bardziej poważnej zabawy i daleko odeszliśmy od stosów, które przez stulecia płonęły w prawie wszystkich krajach chrześcijańskiej Europy.

Ostatnio edytowany przez Ron (2012-02-26 15:15:12)

@P.Binns:Drodzy uczniowie...oczekuję, że do soboty napiszecie wypracowanie na temat buntów goblinów lub olbrzymów...przynajmniej 2 akapity.

Bunty Goblinów była to seria powstań, w których populacja goblinów w czarodziejskim świecie zbuntowała się przeciwko dyskryminacji i uprzedzeniom wobec ich rodzaju w imieniu czarodziejów i czarownic .Były najbardziej rozpowszechnione w XVII i XVIII wieku, ale nawet w dzisiejszych czasach istnieją wywrotowe grupy goblinów pracujących w tajemnicy przed Ministerstwem Magii , zgodnie z Prorokiem Codziennym. Historyczne bunty zostały opisane jako "krwawe i okrutne."

Jeden bunt, w 1612 roku , miał miejsce w okolicach Hogsmeade ; Trzy Miotły były wykorzystywane jako siedziba rebeliantów.


Dziś bunty goblinów są jednymi z najważniejszych tematów Szkoły Hogwartu Magii i Czarodziejstwa na Historii Magii.Do egzaminów w pierwszym roku, muszą zapamiętać daty buntów goblinów. Podczas swojego czwartego roku,podczas egzaminów, Ron Weasley nie mógł zapamiętać wszystkich imion rebeliantów goblinów i zgadł Urg'a obrzydliwego poprawnie. W swej Historii Magii zwykłym poziomie czarodziejów w 1996 roku , Harry Potter pomijał pytanie cztery,Czy jednym z powodów, dlaczego gobliny się burzyły, było ograniczenie użytkowania różdżek przez goblinów.Biorąc pod uwagę złość wyrażona przez niektórych goblinów, takich jak Griphook ,nie pozwalającym goblinom prawa do używania różdżek , może to rzeczywiście było czynnikiem przyczyniającym się do poprzednich powstań.

Ostatnio edytowany przez Oliver Wood (2012-03-06 18:19:03)

@P.Binns:Krzysiek powiedziałem wyraźnie,że mają być dwa akapity minimum...1 pkt..Oliver i Ron..po 4 pkt.